Od średniowiecza w miejscu obecnej ulicy Żeromskiego przebiegał trakt prowadzący w kierunku Lublina i dalej na Ruś (stąd wywodzi się pierwotne określenie dawnego gościńca – trakt lubelski). W wymiarze lokalnym stanowił on połączenie miasta lokacyjnego i przedmieścia lubelskiego z ogrodami mieszczan, leżącymi na terenie ówczesnej wsi Dzierzków. Sytuacja ta wpłynęła w późniejszym okresie na rozwój miasta w kierunku wschodnim. Najbardziej okazałym gmachem pochodzącym z tego okresu, usytuowanym przy dawnym trakcie lubelskim, jest zespół klasztorny Bernardynów ufundowany w II połowie XV w. przez króla Kazimierza Jagiellończyka. W okresie nowożytnym dominującym typem zabudowy były konstrukcje drewniane. Przy dawnym trakcie skaryszewskim stał kościół św. Leonarda, rozebrany w 1789 roku w ramach ograniczonych prac porządkowych. Wówczas przy trakcie lubelskim ulokowano również liczne karczmy i zajazdy. Proces gwałtownej urbanizacji terenu przypada na wiek XIX i związany jest z realizacją założeń planu regulacyjnego z 1822 roku. Wybrukowana, obecna ulica Żeromskiego powoli wychodziła z mroków za sprawą zainstalowania na niej oświetlenia, początkowo naftowego, następnie gazowego, aż w końcu, w 1901 roku, jako jedna z pierwszych ulic Radomia – elektrycznego. W XIX stuleciu przy włączonym w granice miasta trakcie nazywanym ulicą Lubelską powstało wiele murowanych budynków, tworzących do dziś zasadniczy krajobraz zabytkowej części ulicy, w którym dominują kamienice czynszowe pochodzące z okresu od I połowy XIX w. do lat 30. XX w. Ulica trzykrotnie zmieniała nazwę. Do 1925 roku funkcjonowała jako przedmieście/ulica Lubelska. Po śmierci Stefana Żeromskiego miasto postanowiło uhonorować pisarza, czyniąc go jej patronem. W latach okupacji istniała pod nazwą Reichstrasse. Do swojej przedwojennej nazwy wróciła tuż po wojnie i jest nią do dnia dzisiejszego.
wikipedia.org